Verhalen Zandwallen
In de middeleeuwen worden er door boeren aarden wallen rond hun akkers aangelegd: zogenoemde schurvelingen. De aarden wallen zijn ongeveer één tot anderhalve meter hoog. Het geeft de grens aan van een perceel en houdt het stuivende duinzand tegen. Vaak worden ze beplant met doornachtige struiken zodat ook het vee er niet voorbij gaat of met wilg en eik.
Akkers die relatief veel zandgrond bevatten, worden later afgegraven om zo dichter bij het grondwater te komen en de grond vruchtbaarder te maken. Dit afgraven heet ‘uitmijnen’. Het vrijkomende zand wordt dan handmatig afgegraven en met een kruiwagen op de bestaande schurveling gegooid. Via het uitmijnen ontstaat een zandwal, die wel drie tot vijf meter hoog kan worden, in het Ouddorps ook wel ‘hoagte’ genoemd. De zandwallen hebben als bijkomend voordeel dat er een ‘mild klimaat’ ontstaat doordat er beschutting is tegen de zilte zeewind. Op camping Kotestee zijn meerdere hoge zandwallen te vinden. Het moet een enorm karwei geweest zijn om al dit zand handmatig af te graven en weer op te werpen. In het centrum van Ouddorp staat een standbeeld van ‘de uitmijnende man’ als herinnering aan dit fenomeen.
